Yol arkadaşım kendime geleyim diye bana ödev vermişti. Aslında kısmen yaptım ama konum bu değil. İlk cümleyi bir daha okusan anlayacağın üzre sevgili okur kendimde değilim. Ferah adında bir kız içimde bir oraya bir buraya dolaşmakta. Hatta belki daha fazlası. Demin facebookta bir arkadaşımın duvarında hayıflandım kendime. Büssürü çocuk içimde dolanıyor filan dedim. Ucuz bir şey mi böylesi? Yalpalayacak yol, kafayı toslayacak duvar aramak? Bulunca sevinmek?
Bak, birdenbire canımın istedikleri:
1. Ayçekirdeği çitlemek. Çiçeğinden ama. "Kafa" derler bizim köyde ona.
2. Hamurla uğraşmak.
3. Güneş görmek. (Ama yazık ki daha saatler var)
4. Doğduğum evi görmek.
5. Gözlerimi kapamak, açtığımda kendimi bir TSM korosunun solisti olarak bulmak. Şef başlamam için işaret veriyor, konseri aksatıyorum yahu. Nereye dalıp gitmişim / gelmişim böyle. Gerçeğim bu değil. Gerçeğim koro. 3-2-1. "Biir ilk bahaaaar sabaaaaaaaahığ / Güneşle uyandın mı hiiiiiiiğç / Çılgın gibiğ koşaaaaaağraaaaak / Kırlara uzandın mı hiiiiiiğç".
6. Denize bakmak.
7. Sevgilime belki de gülünç bulacağı gelecek tasavvurumu ve hayallerimi anlatmak. Uykusunu kaçırmak. Sonra ortalıkta hoplayıp zıplamak.
8. Sessizce, uzun uzun aynaya bakmak. Ki bu, hayatta beni en çok sakinleştiren şeylerden olmuştur hep.
9. Gözlerimi kapamak, açtığımda kendimi Roma'da bulmak. Kafamı bi' çevirmek ki, hooğ! İşte sevgili. "Geldik mi..." deyip ağlamaya başlamak. Bütün zehrimi, ağırlığımı Âşıklar Çeşmesi midir ne zıkkımdır ona boşaltmak. Daha katlanılır bir sevgili olarak yurda dönmek.
10. Bunları yazdım diye ödevimi yaptığımı iddia etmek. Seven insan yer arkadaşım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder