“Çat” Diye Bir Ses Geliyor Bazen Kalbinden

Nedeni sorulmaz bazı şeylerin ey insan! Bunu biliyor olman lazımdı, bu yaşına kadar doğru düzgün yaşadıysan.

Sorulmaz. Çünkü bazı nedenler hiç de mühim değildir. Bazen sadece sesler mühimdir. Valla. Kalbim dediğin o kan topağından “Çat!” diye bir ses geldikten sonra, nedenmiş kimdenmiş konuşmaya hiç lüzum yoktur. Zihnin hızlıca sorular türetmeye başlar:

“Demek kırılan bir şeymiş bu ha? Umm”
“A ahh, kan mı şu saçılanlar? Aman Allah!”
“Haydaaa, pıt pıt diye de atmada hâlâ, he?”
“Peki şimdi ne olacak?”

İşte, bu son soru zorludur. Hakikaten, ne olacaktır şimdi ey insan? Hangi yara bantları, hangi güzel hatıralar, hangi umutlar, hangi vaadler koyacaktır o hassas taşları bir daha yerine? “Durup dururken...” dersin, “oldu mu hiç bu böyle...”

En çok ne zaman yalnızsındır, ve kalmalısındır da; bilir misin ey insan? İşte, bu şenlikli çatırtıyı duyduğun zaman! Şenliği, marifeti etrafa saçıldıkça kırıklığın; adam olup soracaksın: “Peki, şimdi ne olacak?”. Yanıt alamayacağın soruları sormanın lüzumuna ikna olmayı da zaten böyle böyle öğreneceksin. Buna ikna olduğun an hayatın kurtuldu demektir. Buna ikna olduğun an, o bahar dallarının bir daha açacak bahanesi bulundu demektir. Yanıt alamayacağın sorular sormanın lüzumuna ikna olduğun an, “Tamam!” demektir.

“Peki şimdi ne olacak?” sorusuna yanıt almamakla geçecek olan sonraki hayatında başka cevapsız sorular da arayacaksın! Senden gelen çatırtılar, olmayan cevapların yerine kulağında çın çın ötecek. Korkacaksın. Korkmak özünde var. Korkmak içinde var. Korkmak kaderin senin. Ama işte, o çatırtıyı duyana kadar bunu bilemedin.

Akşam akşam böyle oluyor işte bazen ey insan! Üzerine çok düşünülmemiş bir cümleden gelen bir karanlık rüzgâr, kırıyor içindeki dallardan en kafana yatanı! Uzadıkça, “Tamam ulan, budur” dediğin, kırılırsa boku yiyeceğini sezmekle terbiye olduğun, haşmetine şahit olsunlar diyerek de kırmızı çiçekle kapladığını... Cümledir bu nihayet, içinde “kelimeler” vardır; kelimeler anlamları gizler; anlamlar dünyalar bulandırır; biraz dikkatli olunmalı.

Akşam akşam olan her şeyde bir hayır ara ey insan! Aslında, her şeyde hayır ara, anneciğime bakarsan! Telefonda durup durup, titreye titreye “Nasılsın?” diyen annem; iyiyim ben. İyiyim de, az evvel garip bi’ ses geldi kalbimden!