Bir Hakan Albayrak Azıcık Şaşırttı Beni

Ey şiirlerinde intihara selam duran yavşaklar
Umutsuzlara bir tek cevabım var, HEPİNİZ GEBERİN
Kanı kaynamayan kim varsa idam mangasına
Parazitlere ölüm! Parazitlere ölüm!

Hakan Albayrak
1989


Şimdiiiiiiiğ. Burası kör nokta. Bir zurna varsa, muhakkak ki zırt diyecektir!

"İntihar" gibi bir acayip mevzu bence böyle şak diye kesilip atılırsa, bir kenarda sessiz sedasız oturmakta olan "insalık"ın canı sıkılır biraz, morali bozulur, hevesi kaçar.

Ben çok açık ve net biçimde, intihar edebilenin hakikaten "kaybolmuş" olduğunu düşünüyorum. Bu "kaybolma" hiç de olumsuz, aşağılayıcı vs. bir manada da değil üstelik. Bir çaresizlik, bir güçsüzlük; ama belki de bu acziyetin üzerinde oturduğu mecra "iyi niyet". Kim bilebilir ki? Çok romantik, pek demagoji kokan bir örnek vereyim mi sana? Al: Çocukken cinsel istismara uğramış bir insanın senelerce umut etmeyi deneyip minicik minicik bulantılarla kararan kalbi en sonunda her saniye ağzına bir güzel "dolduran" vicdansız bir mekanizmaya dönüştüğü vakit Hakan Albayraklar mı yazacaktır acaba umudun ve yahut inanışın kitabını? Ben bu koşullarda bu insanın intiharına herhangi bir "olumsuz" şey söyleyenin merhametinden şüpheye düşerim. Bu da benim zayıflığım olsun. Kabul ederim.

Haaa, diyelim ki Hakan Albayrak'ın derdi bu tür "uç" durumlar değil, intiharı bir "malzeme"ye, "ortak" bir koda dönüştüren söylem olsun. Niçin bu söylemi bu tür uç durumları birer varoluş ihtimali olarak saptayıp üzerine iki laf etmek olarak almayalım ki? Haaa, eğer mesele Küçük İskender gibilerse, onların şiir ile ilgili samimiyetlerini konuşmak gerekir bence. Onların sorunları "intihar"a bakışlarında değildir; aranacak ve dahi herhangi bir yerlerinde rastlanacak bir "yavşaklık" var ise başka şeylerle ilintilidir. Bence yani, bilmem.

"Umutsuz"a acımak insanlığın şanındandır diye düşünüyorum. Ama umudu kıranlara bir hücum varsa, en ön safta yerimi açınız, sayın Albayrak. Kaldı ki, baktığınız açıya zaten müthiş sempatim vardır!