Sevgili okurum,
Blogumda "Şapşal Balık" başlıklı bir bölüm var idi. Siyah bir balık, kendi hâlinde geziniyordu. Suyu vardı, mutluydu. Balık olmanın şanındandır mutluluk.
Fakat şimdi, ben onu insanın metaforu eyledim! Yanına yol arkadaşımın sembolü olan ikinci bir balık eklerken, "Bu eskisi de benim" dedim.
İsimleri neden "Hayal" ve "Acı" oldu? ("Hayal" de pek konsomatris adı gibi!) Bunu söylemenin gereği yok; yol arkadaşım ve benim gerçeğimizle ilgili. Çok zordur ki, bir başkasına tırıvırı gelmesin. Değil mi ki biz "insan"lar, kendi gerçeğimizin elaleme tırıvırı gelmesiyle ızdıraplandık şu hayatta? Adımız ondan "yalnız" oldu. Yanımızda yoklar diye değil ki.
Velhasıl, bekliyoruz yemlenmeyi. Biz sizin için hayal de kurar, acı da çekeriz. Yeter ki aç bırakmayın bizi.
Sevgili Arda S.
YanıtlaSilBlogunun kar beyaz haline,birken iki olan balıklarına bayıldım! Ed wood'u yeniden aklıma düşürmene ise minnetarım. Zaman husunda söylecek sözüm bile yok, o denli müdhiş (: