"Weekend at Burnies" diye bir şeyin afişi bu. Nedir bu Börniiz'de hafta sonu, bilmiyorum. Haftanın sonuna dair bir resim mesim bir şey bulayım ümidiyle aramaya çıkmıştım motorda. Bak Allah'ın işine ki, hafta sonu ile zerre ilgisi olmayan bu güzelim şeyle karşılaştım.
Parmaklarla da görelim anasını satayım. Elimizle gülümseyelim. Bu haftanın sonu da böyle gelsin, onu biz böyle getirelim.
Bakalım evet, dünyaya bakalım! Mühim olan bu. Dünyaya bakmaktan ağrıyan gözlerimizi, bu şahane fotoda gördüğümüz yepisyeni yöntemle dinlendirip bu arada dünyaya bakmaya da bir fasıla vermemiş olalım. Bak bak bitmez bu dünya çünkü. Anla anla bitmez. Çöz çöz gelmez gerisi. "Anlam", der sevinirsin, bağlanmaz hiçbir yere. Islık çala çala devam etmeli işte. Bir de, yaz gelince gezmeli. Sırtına çantanı taktığın gibi, dünyaya bakmaya gitmeli. Buradaki de dünya tabii, ama yet-me-me-li.
Bu cuma benim için güzel bir haberle geldi sevgili okur. O yüzden arama motorundan haftanın sonuna bir güzelleme aramış idim, olmadı. Ama yeni bir yöntem bulduk bakmaya, fena mı? Sen bu hafta sonu benim gibi yap: Uzun uzun düşün. Kendine bir daha bak. Zamanla arayı düzelt, talihin hatırını al. Epeydir uğramadığın kendilerinle -yoksa senden bir tane mi var?!- bir hasret gider. Bu haftanın sonunda ışık var. Hani o tünellerin ucunda kimi zaman arz-ı endam edip de karanlık filmlere nefesler aldıran ışık. Bu haftanın sonunda.
İsa'nın doğuşundan 2011 yıl sonra, dünyanın dengesi bozum bozum bozulmuşken, yine de bu kış ayının sade, kendi hâlinde, başını elleri arasına almış sımsıkı susan bu güzelim hafta sonunda senin benim gibiler için ışık var. Hadi!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder