Belki...

Ankara’dayım. Yıllık izin. Bazı şeyleri hatırlıyorum.
Evet. Hatırladığım bazı şeyler var.

Mesela benim odam yoktu. Yattığım kanepenin bulunduğu odayı sahiplenmiştim ve “yalnız” vakit geçirmem anormal karşılanıyordu. Kavgalar etmem gerekiyordu kendimi dinleyebilmek için. Ama buna değiyordu.
Şimdi bir evim var. “Odam” olmamıştı, evim var. Garip bir şekilde yalnızlıktan kaçıyorum bir süredir. Sanırım artık yalnızlığımda düşünebileceklerimin açıklacak bir kapıyla kesintiye uğramayacak oluşuyla gizliden gizliye ilgisi var bu durumun. Sınırsızlık, sonsuzluk bir yanıyla kötü bir şey de olabilir pekâlâ.
Belki de her an açılacak bir kapının tehdidi bizi yalnızlığın, senden gizlenmiş olanın, zihnin derinlerinde karşına dikiliverebilecek olanın önünü kesmesiyle sana iyiliktir.

Ne yapayım, olumlu düşünmeye çalışıyorum.